Deze dag wordt door de weerprofeten aangekondigd, als een dag voor mooi weer in het noorden en nat weer in het westen en zuiden. In Ermelo woon je er dan een beetje tussenin. Het kan allebei.
Op de buienradar, een erg goede uitvinding voor fietslustige personen als ik, kan ik zien, dat er regen op komst is en dat die buien niet naar het oosten gaan. Dus ga ik naar het oosten. Allereerst ga ik richting Nunspeet. Eigenlijk fiets ik maar wat, want normaal ga ik dan over de Stakenberg. Nu ga ik over het Beekhuizerzand. Knooppunt 95,77.50,53,54,57,83. Ik fiets op deze manier over het fietspad langs de zandverstuiving. Die is enkele jaren geleden weer in ere hersteld door aan de randen de begroeiing te verwijderen. Eerst vond ik het maar een raar kaal gezicht. Maar nu ziet het er weer heel natuurlijk uit. Op het hoogste punt van het fietspad ga je naar rechts. Hier kom ik weer in de bossen. Een slingerend pad brengt me naar Hulshorst.
Om daar te komen dien je eerst de viaduct te beklimmen. Als ik aan kom rijden, zie ik dat er iets is met de spoorwegovergang aan de overkant van de snelweg. De lichten knipperen en er staan mensen bij. Terwijl ik er heen rijd, zie ik dat er niets verandert. De lichten blijven knipperen en er komt geen trein. Dat is verdacht. Hier is iets aan de hand, dat de fietstocht enige opwinding bezorgt. Als ik bij de gesloten overwegbomen aankom, is het verkeer dat er stond, doorgereden. Om de spoorbomen heen gegaan. Ik wacht een tijdje, maar er gebeurt niets. Verderop lopen werkmannen langs het spoor. Maar er komt geen trein aan en er is ook een ander verkeer.
Dan hoor ik in de verte het geluid van een trein. Heel langzaam komt het gevaarte aansjokken. Het is wel duidelijk. De overwegbomen zijn stuk. De trein gaat stapvoets voorbij. Ook van de andere kant komt niets. Ik ga snel naar de overkant. Daar meteen naar rechts. Dan volg ik de knooppuntenbordjes, schamp het dorp Hulshorst en rijd richting Nunspeet. Als ik dat dorp binnenrijd, verlaat ik de knooppuntenroute bij de eerste kruising. Hier ga ik rechtsaf. Zo kom ik door het industrieterrein en langs de supermarkten. Dan bereik ik de rotonde bij het station. Daar ga ik eerst heen. Op het perron raadpleeg ik de buienradar. Richting Zwolle en daar verder komt er voorlopig nog geen regen. Het buiengebied houdt mooi noord, noordwest aan. In het oosten zal het wel goed fietsweer blijven.
Nu ga ik nu verder met de trein.
Op het perron is het wel even schrikken. Op een deel staan veel jonge reizigers met evenveel fietsen. Die willen allemaal met de trein mee. Even me oriënteren in de richting leert, dat ze de andere kant opgaan, dan ik van plan ben. Gelukkig maar. Even later komt de trein naar Utrecht eraan. Eens zien of het hele gezelschap in een keer mee mag. Het NS-personeel doet niet moeilijk. De jongelui proppen zichzelf en hun bagage plus fietsen in deze trein en het perron is weer leeg. De mensen die staan te wachten op de trein richting Zwolle hebben geamuseerd toegekeken.
Dan een kaartje kopen. Er zijn twee verschillende kaartjesautomaten. Ik sta bij de ene en de andere is een eind verderop. Ik doe niet moeilijk en kies, waar ik al bij sta. Daar wil ik een fietskaartje kopen. Dat heb ik al vaker gedaan met mijn ov-chipkaart. Je laat het fietskaartje op je ov-kaart. Maar deze automaat levert me een echt kaartje. Merkwaardig. Ik check in en rijd naar Zwolle. Er staat al een echtpaar met twee fietsen op het balkon. De man vraagt zich af hoe die ruimte heet. Ik stel voor: halletje. Later bedenk ik dat de echte naam 'balkon' is, als ik me niet vergis.
In Zwolle uitchecken en dan ga ik weer fietsen. Bij de ah to go koop ik een speltcroissant en een cappuccino. Omdat tijdens het kopen het plekje op de bank waar ik mijn fiets bij geparkeerd heb, in beslag is genomen door andere mensen, eet ik de gekochte waar maar staande. Ik moet toch de rest van de dag op het zadel zitten. Dan is staan niet zo erg.
Het weer is goed. Ergens is iets van zonneschijn te bespeuren. Het is een heerlijke temperatuur. Ik zoek even naar de bordjes voor de richting en volg eerst de LF9 en 16 en kp 17 (kp = knooppunt). Dat brengt me op de IJsseldijk.
De lucht aan de overkant van de rivier ziet er niet zo geweldig uit. Ik hoop dat het goed gaat. De rit gaat over de dijk naar het zuiden. Bij kn 19 controleer ik de buienradar nog eens. Er is niets dreigends aan de hand. Gewoon doortrappen. Op de dijk zijn hier en daar bankjes geplaatst. Ze zien er nog heel nieuw uit. Ik installeer me op een ervan en ga mijn broodjes opeten. Er passeren wandelaars met rugzakken en wandelschoenen, fietsers en hondenuitlaters.
Op de kaart zie ik dat er dichtbij een woonwijk is, terwijl je je in een landelijk gebied waant. Ik ga weer verder richting Windesheim. Vorig jaar ben ik door het dorpje gekomen, maar nu zie ik er niets van. Ik blijf aan de westkant. Hier zie ik wel de inrit van het niet meer bestaande kasteel Windesheim. In de bijgebouwen, die nu hoofdgebouw zijn, woont de baron. Het ziet er mooi uit.
Ik heb mijn fiets aan de overkant geparkeerd en loop naar het hek. Hoever zou je het terrein op mogen lopen. Er staat een naam van de bewoner bij de brievenbus. Het lijkt er niet op dat het vrij toegankelijk is.
Ik ga niet verder dan de poort. Op een bord staat een heel verhaal over de geschiedenis van het landgoed. Al eeuwen is het in bezit van dezelfde familie. In de tweede wereldoorlog is het huis gebombardeerd. Daarna is het als ruïne blijven bestaan. Dus als je recht de laan uitkijkt, zou aan het eind een gebouw hebben gestaan. De eigenaar zal wel in het huis wonen, dat er te zien is. Auto's verraden, dat er mensen zijn.
Ik stap weer op en rijd richting kp 12. Dat gaat door een waterplas als je op de kaart kijkt. In werkelijkheid is het een dijk met aan weerskanten veel begroeiing en je ziet af en toe water. Dan langs het gehucht Herxen. Er staan leuke huizen. Je zou er zo willen wonen. Hier twijfel ik of ik nu van de dijk af naar het oosten zal gaan, of die nog even blijven volgen en later naar het oosten. Ik laat de keuze nog even wachten. Eerst verder over de dijk. Tot ik dichtbij kp 21 kom. Hier kan ik de rivier goed zien.
Ik stap af en maak er een foto. Dan is de vraag: ga ik nog verder of keer ik om. Als ik verder ga, kom ik bij een gewone weg met fietspad. Daar is het veel drukker dan op zo'n dijkwegje. Ga ik terug naar Herxen, dan kan ik de knooppunten volgen over rustige wegen, denk ik.
Ik keer om en rijd naar kp 13 en 14. Nu verlaat ik de dijk, fiets door dit gehucht, dat iets stads heeft. De huizen staan heel dicht op elkaar en de weg is tamelijk smal. maar je bent er ook zo weer uit.
De weg is rustig. Er zijn boerderijen en hier en daar staan koeien in de wei. Ook lopen er enkele ooievaars op een land waar de boer het hooi aan het binnenhalen is met een tractor. De vogels storen zich er niet aan en foerageren lekker verder. Tussen dat hooi is vast genoeg lekkers te vinden.
Ondertussen is de vraag waar de regen blijft. Ik besluit om via kp 23 en 25 naar het station van Heino te rijden. Dan raadpleeg ik daar de buienradar en kan beslissen of ik met de trein terug ga of verder fiets.
Allereerst kom ik langs kasteel Het Nijenhuis. Dit gebouw is tegenwoordig een onderdeel van het Zwolse museum 'De Fundatie". Dat is wel handig, want dan kun je er als toerist zomaar even gaan kijken. Het is dan vrij toegankelijk. Natuurlijk moet je wel een toegangskaart hebben voor het museum. Maar van buiten kan ik het terrein gewoon opgaan en even rondneuzen.
Als je de oprijlaan verder inloopt, kom je bij de tweede toegang, waar je het kasteelterrein opgaat.
Het huis is niet bepaald symmetrisch meer, maar de bomen aan beide kanten geven het toch een idee van spiegelen.
Links is de receptie, de kassa en een restaurant.
Bij een andere gelegenheid wil ik het zaakje eens van binnen gaan bekijken. Vandaag nog maar niet. Ik rijd weer verder naar Heino. Het gaat langs een bos en opeens zie ik een man langs de kant van de weg met een fototoestel in de weer. Wat is daar nou te zien. Ik stap af en zie meteen wat er loos is.
Hier staat iets in het bos wat ik nog nooit heb gezien: een reuze grote zwam. Met een zeer fel-oranje kleur. Net iets voor voetbalfans.
Het zit op een al lang omgevallen boomstam. Iets verderop zit nog zoiets, maar dan veel kleiner. Dit is werkelijk een foto waard.
Ik raak aan de praat met de man. We wisselen uit waar we heengaan. Dan gaat hij richting Heino. Ik wacht nog even om te fotograferen. Ook enkele dames stoppen ook om dit natuurschoon te bewonderen.
Als ik verder ga, besluit ik naar kp 42 en dan 17 te gaan.
Bij het station bekijk ik de buienradar weer. Er is nog steeds niets aan de hand. Thuis zou het wel eens goed kunnen regenen. Ik rijd weer verder. Door Heino, links om de kerk en dan naar kp 17.
Dan gebeurt er iets geks. Al fietsend ga ik rechtdoor en kom op een rotonde waar geen knooppuntenbord staat. Ik rijd weer terug om te zien of ik er een over het hoofd heb gezien. Dat is niet het geval. Op de kaart ziet het er zo uit, dat je een bocht moet maken. Maar dan hebben ze een bordje vergeten. Ik ga de rotonde recht over en kom door een fietstunnel. Dan weer verder. Bij een zijweg staan twee mensen op de kaart te turen. Ook zij missen een bordje. Ik ga maar gewoon verder en een eind verder zie ik weer een bordje met kp 17. ( Later heb ik thuis op Google Maps dit rare zaakje gecontroleerd: alles klopte. Alleen zie je al fietsend niet, dat je een zijweg bent ingereden. Het fietspad gaat met een knik rechtdoor. Vandaar de verwarring. Er ontbreekt geen bordje. Voor de duidelijkheid zou men wel meer bordjes kunnen plaatsen.)
Omdat het weer niet te vertrouwen is, besluit ik om naar Dalfsen te gaan. Vandaar kan ik weer met de trein naar huis. En het is al wel tijd om terug te gaan.
Het landschap is heel afwisselend met landerijen, bospartijen en beekjes. Echt leuk om door te fietsen. Soms heb je een goed geasfalteerde weg, maar ook klinkerwegen zijn er tussen. Dat laatste is niet mijn favoriet, heb dendert nogal. Op een bankje bij kp 81 drink ik een kopje koffie en eet een snee brood en een banaan. Want ik heb heet water en staafjes mocca- koffie bij me. Heerlijk voor een stevige slok.
Mijn rug houdt zich prima. Wel ben ik een aantal keren afgestapt om de spieren op te rekken. Dat maakt de boel weer soepel en pijnloos.
Bij dit knooppunt 81 besluit ik om de kortste weg naar Dalfsen te nemen. Dus naar 83. En dan met de trein verder. Maar...
De zon komt tevoorschijn. Dan is het wel heel verleidelijk om nog iets verder te gaan.
Bij het station kijk ik nog weer eens op de buienradar. En inderdaad, er is geen reden om niet verder te fietsen. Bovendien zitten er op het terras van het voormalige stationsgebouw, nu restaurant, nogal veel mensen met bijbehorende fietsen. Dat maakt het in de trein extra vol. De keuze is gauw gemaakt. Ik rijd nog een eindje verder. De LF 16 naar Ommen. Het knooppunt zou 8 moeten zijn, maar er staat 90. Over de dijk langs de Vecht, denk ik. Maar dat is niet zo. Het is wel een prettige omgeving om doorheen te rijden. Knooppunt 90 blijkt nieuw te zijn. Nog nieuwer dan mijn zeer nieuwe kaart. Hier heeft men een fiets- voetveer gemaakt om de Vecht over te kunnen steken naar een ander nieuw knooppunt, 85. Ik teken het maar even in op mijn kaart. Voor het veer heeft men een heuvel gemaakt met een uitzichtpunt.
Maar ik blijf beneden en rol naar de pont. Hier is geen personeel. Het is een zelfbediening.
Met wat uitleg bij de knoppen vaart het metalen vlot via kabels kaarsrecht naar de overkant.
Je gaat eerst over de loopbrug. De pont is links. Op de pont is een paneel met drie knoppen. Twee voor de richting en een stopknop. Want als er boten aankomen, moet je kunnen wachten. Ik druk op de knop en de loopplank gaat omhoog. Dan druk ik nog een keer en daar ga ik naar de overkant. Ik vraag me af of het ding uit zichzelf stopt of ik de stopknop moet gebruiken. Het zaakje stopt vanzelf op de goede plaats en de loopplank gaat ook vanzelf naar beneden. Ik kan er weer af. Voor de lol zou je het nog eens doen.
Aan de andere kant ben ik in Hessum aangekomen. Hier staan al mensen klaar om over te steken. Ik maak een foto, zodat ik kan laten zien hoe het oversteken in zijn werk gaat.
Om verder te gaan, passeer ik een veerooster. Er is een natuurgebiedje met koeien. Het fietspad ziet er nog heel nieuw uit en de koeien zijn duidelijk nog geen mensen gewend. Tenminste, dat concludeer ik. Ze gaan geen centimeter opzij. Ik moet van de fiets af en om hopen stront heen stappen om voorbij te kunnen.
Van de andere kant komt een heel fietsgezelschap aan. Ook zij hebben moeite om de dieren voorbij te komen.
Na wat kronkels en bochten kom ik op de weg van Rechteren naar Vilsteren. Hier ben ik wel vaker geweest. Ik rijd nu naar kp 63, langs het huis Vilsteren en de kerk.Dan naar kp 48 en 49. Daar wil ik naar het station. Omdat ik er wel vaker kom, denk ik te weten hoe ik moet rijden. Maar toch weet ik het niet goed, want als ik verder rijd, zal ik in Ommen komen. Dat is niet de bedoeling, want het station is daar niet. Dus terug naar 49 en dan over het landgoed Laarwold naar kp 44. Daar is het station. De trein staat al klaar. Ik kan rustig instappen en dan naar Zwolle.
Op station Zwolle staat de trein naar Ermelo ook al klaar. Wat een service. Ingestapt en een kopje koffie gemaakt. Dan zijn er nog drie minuten voor het vertrek. Ik heb niet ingecheckt voor de NS, maar voor de vorige trein heb ik ook niet uitgecheckt. Als de wiedeweerga terug gerend naar het vorige perron en alsnog uitgecheckt. En ingecheckt voor de NS.
Snel gedaan en alles is weer in orde. Mijn kopje koffie staat nog onder de stoel. Even later vertrekt de trein. Als we bij Nunspeet zijn, zie ik druppels op de ruit. Dus zal ik toch nog nat worden. Als ik in Ermelo uitstap, trek ik eerst de regenkleding aan. Het regent behoorlijk. Als ik thuis aankom, is het eigenlijk al weer droog.
Mooi om etenstijd ben ik weer in huis. De fietsafstand is weer 74 km. Een heerlijke fietsdag achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten