10 januari 2015   Rondje Maarn - Wijk bij Duurstede - Amerongen - Doorn - Maarn.

Een frisse zonnige zaterdag. Een uitgekiende dag om eens een stevige fietstocht te maken. Vandaag niet vanuit huis. Nee, ik kan meerijden naar Maarn. En zo heb ik de mogelijkheid om eens ergens anders rond te trappen dan de Drieërweg op en neer.
Dus eerst met de auto en de fiets achterop ( ja, een fiets kun je ook achterop nemen) naar Maarn.

Het blijkt iets minder warm, dan ik heb gedacht. Je kunt wel zeggen: het is in de morgen nog wel aan de koude kant om al te fietsen. De weilanden zijn wit uitgeslagen van de nachtvorst.
Ik rijd terug vanwaar we gekomen zijn en ga onder het spoor door. Dan volg ik een poosje kp 6 maar wel de weg van kp7 naar 6. Dat is is bijzondere weg. Het gaat stilaan omhoog, een of andere berg op. De Maarnse Berg, geloof ik. Ik rijd op een gegeven moment heel hoog boven de snelweg. Er is beneden ook water. Aan het eind gaat het met een noodvaart naar beneden om weer op het platte Nederlandse land terecht te komen. Hier steek ik over en volg de paddenstoelen en zoek mijn weg zo, dat ik bij kp 5 komt. Ik kom langs t'Zand. Het is een moestuin van Blindeninstituut Bartimeushage. Een prachtig groot landgoed. En de moestuin is te bezoeken. Leuk om eens met elkaar te doen.
Ik rijd weer verder en kom bij kasteel Sterkenburg. Dat is niet hetzelfde als het gehucht met die naam.
Het is een beetje een rare buurt voor het verkeer. De weg heeft een zijweg met een brede sloot. Meteen is er een brug gevolgd door een bocht.Hier enkele foto's.

 Het kasteel wordt door meerdere mensen bewoond met verschillende brievenbussen.

De constructie van de weg zorgt voor een malle verkeersbeleving.  Er komt een melkauto aan. Die moet van rechts over de brug naar links. Het gaat, maar niet van harte. Dan komt er een personenauto aan. Zodra die de brug nadert, doet de chauffeur de alarmlichten aan. Langzaam rijdend met de knipperende lichten vervolgt hij zijn weg tot voorbij het verkeersbord. Dan gaan de lichten weer uit. Waarom dit geknipper? Er is verder geen verkeer. Ik sta op de oprit naar het kasteel en neem dus niet deel aan het verkeer op deze malle kruising. Als het weer rustig is kan ik de foto's maken en ga dan weer verder. Ik trap verder met een koude zon en dus ook koude handen naar Sterkenburg, het gehucht met kp 59. Hier ga ik richting 09 maar als ik de N227 dreig te kruisen ga ik rechts naar Langbroek en dan verder rechtdoor naar Cothen. Langbroek is niet wat ik dacht. Er staan veel moderne huizen en Cothen is meer een dorp met een wel aardige kern. De zon schijnt zo fel, dat ik er niet veel van zie. Dan volg ik de weg naar kp 13. Dat gaat langs de Kromme Rijn. Even voel ik me een Romein. Die gingen ook langs dit pad. Zo kwamen zij toen en nu ik in Wijk bij Duurstede. Het fietspad is een deel zeer hobbelig vanaf Cothen. Dat zal bij de Romeinen niet anders zijn geweest. Uiteraard is het in de stad wel weer goed.

Ik pedaleer weer verder de stad in richting de kerk. Want daar is een soort marktplein met een restaurant waar ik in de herfst op het terras koffie met appeltaart heb gegeten. Misschien kan dat nu ook, maar dan binnen. Maar het ziet er niet zo aantrekkelijk uit, dat ik naar binnen ga.
Er is wel een buurman en dat is de bakker. Hij heeft buiten een kraampje, waar ananasbeignets worden gebakken en verkocht. Ik ga de winkel in. Er staan veel klanten op hun beurt te wachten. Het is vast een goede bakker. En het ruikt er goed. Ik wil een appelgebakje. Die verkopen ze los. Dat kan samen met mijn meegebrachte koffie dan toch koffie met gebak worden. Op de toonbank staat ook een schaal met maaltijdbrood. Zo'n uitvinding van een plaatselijke bakker. Ik vraag wat erin zit. En dat is dus gewoon brood waar ze en diner in hebben verwerkt: aardappels, spek en prei. Geef me er maar eentje, ongesneden. Dat kan ik zelf wel. Betalen en weer naar buiten.
De boodschappen gaan in mijn fietstas en ik kijk nog eens naar de bakkerskraam. Ja, ik doe het .
Ik koop zo'n warme net gebakken ananasbeignet.. Je weet niet wat je eet, dat heb ik nog nooit geproefd. Zo iets lekkers. Als het op is, meld ik het bij de verkoper, de bakker zelf waarschijnlijk. Verrukkelijk. Hier kom ik nog eens weer.

Op het zadel en weer verder. Eerst naar de rivier. Die zie je niet. Er is een grote muur, die de stad beschermt tegen het rivierwater als dat onverhoopt zin heeft de stad een wasbeurt te geven. Vervolgens onder de poort van de molen door. Het lijkt de Molen van de schilder Ruysdael, maar is het niet. Dat ding bestaat niet meer. En dan over de dijk richting Amerongen. Er wordt hier een beetje gerommeld met de knooppuntenbordjes. Daarom noem ik ze even niet. Gewoon over de dijk naar het oosten. Kan niet missen. Er komt een recreatiegebied. Daar is zeker een bank of een picknicktafel om  mijn brood te eten. Zeker. Het is er zonnig en winderig en daardoor bepaald niet picknickvriendelijk. Maar het is niet anders. Eest dee koffie. Het gebakje laat ik nog even zitten. Dat bederft niet in de fietstas bj deze temperatuur. Ik doe net of het lekker zit. Ondertussen kan ik over de rivier kijken. Aan de overkant zijn mensen in een roeiboot aan het vissen. Door de stroming en de schepen is het nogal golvig. Ook staat er land onder water. Achter het schip zie je een stipje, dat is de de boot met

 de vissers erin.

Het water in de Rijn heeft een flinke vaart. En de wind uit het oosten doet er nog een schepje bovenop.
Dus niet te lang blijven zitten. Gauw weer verder. Op een punt kun je recht de rivier op kijken. En je staat recht voor de sluis.

Het is een mooi gezicht. Dan weer verder. Amerongen komt in zicht. Deze keer ga ik het dorp niet in.  Direct ga ik links en weer links naar 18 en 19, 11 en 10. Zo schamp ik Leersum en kom bij Landgoed Broekhuizen. Een groot landhuis met veel tuin en grond erom heen. Je mag een groot deel bewandelen. Er zijn zelfs wandelingen uitgezet met een behoorlijk aantal kilometers voor een tuintje. Ik fiets eromheen.  Eerst door het hek om wat foto's te maken. Het is een blubberige wereld.

Er zijn grote waterpartijen om het huis. . Met de lage zon heeft het een betoverend effect. Zelfs in de winter is het mooi in de wereld.
Je kunt niet dichtbij het huis komen: privé. Naast dit grote huis staat nog zoiets, een zomerverblijf?

Weer verder, of beter: terug. Ik twijfel even hoeveel ik nog zal omrijden om op tijd weer bij de auto te zijn. Het gaat naar kp9,8 en door de bossen naar kp5,4,3. Vandaar weer naar kp6. En nu weet ik het niet meer. Ik ga precies zoals met de auto vanmorgen. En toch weet ik de weg niet meer. Ik vraag het, maar krijg een antwoord, dat volgens mij helemaal fout is. Wel is er een bankje in een parkje. Daar ga ik koffie met appelgebak eten. En dan maar weer verder zoeken. Tot slot doe ik de navigatie op mijn mobieltje aan en dan ben ik toch nog op tijd bij de auto. Achteraf was ii te vroeg gaan denken, dat ik al in de buurt van de opstapplek was. Het was nog een behoorlijk eind verder. Maar ik heb het gevonden. Het was een plezierige fietsdag. Hopelijk is de volgende gelegenheid iets warmer.