9 december 2014  Een koude Veluwse tocht.

Vandaag ben ik maar weer eens op de fiets gestapt. Op een nieuwe, dus het is testen en uitproberen.
Met de auto vertrekken we, want ik laat me brengen, naar Apeldoorn. Hier zal ik iets afleveren bij vrienden.
Het vertrek is heerlijk: een felle zon en een zeer blauwe lucht. Werkelijk heerlijk fietsweer ondanks de vorst. Want het is net onder nul. Geen wind, dus eigenlijk is het fietsen in heerlijkheid.
We rijden weg over de Drieërweg. Maar o wee. Als we het bos van Drie naderen is het nevelig in de lucht en de zon is wat versluierd. Ach, dat geeft niet, gaat wel weer over.
We rijden door Speuld, over de nieuwe drempel met tien meter ervoor en erna een 30 km - zone. Waar het op slaat is mij een raadsel. Grapje van de gemeente Ermelo.
Dan zijn we bij de rotonde om richting Apeldoorn te gaan.  O schrik, wat is dat . Weg zon, dichte mist. Dat is jammer als je een leuke fietstocht wilt maken in de zon. Toch doet hoop leven en we crossen in onze gele auto verder. Steeds rijd ik te hard. De mist wordt dichter. Je kunt niet ver meer zien, misschien 200 meter. Op de volgende rotonde gaan we links. Hier beklimmen we de Veluwe, want Apeldoorn ligt achter de bergen. Eerst klimmen en dan dalen en zo komen we er. In Apeldoorn is het niet mistig maar nevelig.
We leveren ons vrachtje af en mijn chauffeuse vertrekt naar haar eigen doel.
Ik ga eerst naar de fietsenmaker voor allerlei vragen betreffende mijn nieuwe fiets.
Vorige week heb ik gezien hoe laat ze lunchen, dus ga ik dat ook eerst doen. Bij een bankje bij het paleis. Ik ga er niet zitten, dat is te fris. Ondertussen dat ik heen en weer benend mijn boterhammen verorber met koude handen, lees is de informatie op de borden. Het ene bord vertelt over de stichting van het paleis en het andere geeft een fietsroute aan. De Oranjeroute, dat kan natuurlijk niet anders, als je bij het paleis van een Oranje-prins start.
Dit geeft mij het plan om een deel te volgen, zodat ik weer in de richting van Ermelo geraak.
De tocht gaat eerst door de stad, dwars door het centrum. Omdat ik denk, dat het via het station gaat, vergeet ik een bordje op te merken. Ik moet een eind terug, nou je, een eindje. De Asselsestraat dient gevolgd te worden. Door de winkelstraat, de woonstraat, de bosstraat. En dan ben ik bij het spoor van Amersfoort-Deventer. Die Asselsestraat is echt een lange.
Dit spoor oversteken en dan links aanhouden naar kp 42.
Het rijdt heerlijk ondanks de mist. Alleen mijn vingertoppen en tenen hebben last van de frisheid. Af en toe even stoppen, appel eten, krentenbol wegwerken en wat koud water. Via Hoog Buurlo kom ik bij Halte Assel. Onderweg passeer ik de A1, maar de mist verbiedt me er iets van te zien. Alleen de oren vertellen me dat er een snelweg is. Ook hoor ik de klok kleppen van de kapel op de natuurbegraafplaats. Leven en sterven gaan altijd door, bedenk ik me.
Zo kom ik bij Halte Assel. Het restaurantje is open, maar ik ga verder. Flink doortrappen om niet te koud te worden. Aan het eind van de weg ga ik links om via het Caitwiekerzand naar Garderen te rijden. Het is een bekende route. In het wegdek zitten lelijke kuiltjes, die goed te zien zijn deze keer door het water dat erin staat.
Als ik Garderen doorrijd, bedenk ik me dat ik vanmorgen een boodschap heb vergeten. En daar is de Coop goed voor. Ik haal de appelstroop daar en ook maar hazelnootpasta, want die is ook bijna op.
Een bijkomend voordeel is, dat ik even binnen ben en iets opwarm. Want het is toch wel lelijk koud.
Dan het laatste deel. Als ik de weg op wil fietsen, stopt er net een iets te grote personenauto midden op de linker weghelft. Ik kan er niet langs. Er stapt een telefonerend manspersoon uit, die een brief in de brievenbus deponeert. Dat kan maar zo, midden op de straat. Rechts passeert een andere auto. Als de man weer is ingestapt, al telefonerend en is weggereden, kan ik mijn weg vervolgen.
Al snel linksaf en dan door het bos naar Drie. De gemeentemannen hebben het fietspad van bladeren ontdaan en andere boswerkers hebben een aantal bomen omlaag gehaald door er stukken van af te zagen en op de bosbodem te leggen. Zo zullen ze eens verteren. De rare kale boomstammen staan er nog. Leuk voor spechten bijvoorbeeld.
Dan van Drie naar beneden, naar huis. En dat wordt tijd. Het is langzamerhand zo koud, dat het niet leuk meer is. Thuis wacht in ieder geval een warme kamer. Voordat ik echt naar binnen ga, verander ik nog iets aan mijn fiets. Dan kan ik dat morgen weer testen. Want morgen zal het beter zijn, zeggen ze.
Het was een lekkere tocht, maar wel wat koud.

28 november, van parkeerplaats bij Holten naar Enschede gefietst.

Vanmorgen tegen half tien vertrekken we met de auto richting Enschede.De zon doet zijn best om de wereld iets op te fleuren. We rijden eerst naar de parkeerplaats bij AC Holten. Daar laat ik mijn fiets af om de rit naar Enschede verder op eigen kracht voort te zetten. Voor andere gebruikers van de parkeerplaats zal het wel een rare gewaarwording zijn om een wielrenner in vol racetenue op een parkeerplaats langs de snelweg te zien. En de man fietst er ook nog. Als hij maar niet de snelweg opgaat.

Ik heb het al vaker gedaan en niemand heeft me er tot nog toe op aangesproken.
Als ik klaar ben met opladen van de tassen, loop ik eerst door de tunnel om aan de overkant van de snelweg te komen. Daar is de mogelijkheid om buiten dit racecircuit te komen. Door een klaphekje kom ik op de gewone weg en ga naar het oosten.
Omdat ik niet heb bedacht welke route ik zal nemen, is ieder knooppunt een gelegenheid om de richting te bepalen.
Het eerste wat opvalt, is dat de zon niet zo zonnig is als ik verwachtte en dat de wind stevig waait met tegenkracht en ook nog koud is. Dit wordt een bepaald frisse fietsdag.
Bij de eerste mogelijkheid ga ik de snelweg over en kom dan op de weg naar Markelo. Bij de rotonde ga ik links. Hier hoor je als  fietser bijna helemaal rond te rijden om dan rechts te gaan en alsnog op de volgende weg overstekend aan de goede kant te gaan rijden. Dat sla ik allemaal over en ga gewoon rechtsaf.

Van kp 75 rijd ik naar 72, maar eerder ga ik even van de route af om de snelweg over te steken naar kp 9 en dan gebeurt bovenstaande. Het gaat door bos en hei en boerenland naar kp 10 en dan naar 11 en 13. Hier kom ik door Schoolbuurt. Er is inderdaad een school en er staan huizen, nieuwe in oude stijl gebouwd. Een beetje kitsch vind ik.
Er staat steeds een stevige oostenwind tegen en dat maakt het niet echt aangenaam om te fietsen, maar ook weer goed genoeg om er van te genieten.Ik ga naar kp 27 en dat betekent over de bergen van Markelo. Ze zeggen daar dat ze zeven bergen hebben. Het zijn een aantal oneffenheden in het landschap. Ze zijn hoog genoeg om terug te schakelen. Even stevig trappen. Dan naar kp31,47,37,38,39. En zo kom ik in Diepenheim. Steeds weer als ik er door rijd, verbaas ik me over het gebouw de Kunstvereniging. Zelden een zo raar bouwsel gezien midden in een oud dorp. Grijs-paars van kleur met een onduidelijke vorm. Moet kunst voorstellen. Maar het past niet in het straatbeeld, vind ik.
Een eind verderop hebben twee mannen de straat opengebroken en moeten daar iets herstellen. Ze staan tegen het muurtje langs het kerkveld en gapen. Blijkbaar erg moe van het werken. Het is ook al etenstijd als je vroeg bent begonnen. Ik steek over en ga door een nieuw aangelegd natuurgebied langs een beek. naar kp 41 en 44.
 
 Dan een kaarsrechte weg naar 49. Als ik me niet vergis, passeer ik aan dit stuk weg een schuilhut. Een replica, oorspronkelijk bedoeld voor tichelwerkers. Mensen die leem opgroeven om tichelstenen van te maken. Om bij slecht weer te kunnen schuilen, waren er schuilhutten geplaatst. Nu is de hut bestemd voor de toerist. Ik parkeer er mijn fiets en zet een kop koffie op de tafel.  Ook staan hier een paar wagentjes op een spoorrail om te laten zien hoe doet vroeger ging. Het lijkt romantisch, maar het was natuurlijk bitterhard werken voor een hongerloon door de armste mensen.
Voor mij geen hongerloon: met een volle maag ga ik verder. Even verderop verlaat ik het bos en kom op een verharde weg. Hier steekt de route de weg over en gaat het over een fietspad weer verder. Het stijgt ook weer. Dan naar kp 31. Hier is een ijzeren picknicktafel. Met een prullenbak en een paaltje met een gedicht van Gerrit Achterberg : de waterval. Veel verderop is een waterval. Het is hier tijd om te lunchen, maar het is wel een koude lunch. Mijn handschoenen heb ik onder mijn kleren verstopt. Kunnen ze warm blijven voor straks. Dat heeft niet veel effect overigens. Zodra ik ze weer aantrek, zijn ze weer koud. Dus snel eten en weer verder. Bewegen houdt een beetje warm. Op zich is het niet zo koud, maar de wind maakt het koud.

Ergens onderweg zie ik twee koeien in een wei. De ene staat bij het hek in de blubber. Ze staat tot haar knieën in de prut. Haar collega koe heeft er al in gestaan en is er weer uit gekomen. Deze dame heeft daardoor vier zwarte kousen aan haar witte poten. De koe in de bagger staat er een beetje zielig te kijken.
Zo van : help me hier toch weer uit, asjeblieft.

Door een stukje over te slaan kan ik van kp31 richting kp 6 naar 15 komen. Dit is nodig om niet onder Haaksbergen door te fietsen. Anders kom ik zo ver ten zuiden van Enschede uit. Het gaat naar kp16,17
Dus gaat het naar Isidorushoeve. Hier valt me op dat er een grote kerk staat in eigenlijk een gehucht en dat er een markt wordt gehouden met drie kramen. Klanten zijn er dan even niet. Te koud?  wie weet. Gauw verder naar kp18 en 19 en dan naar 20. Het landschap wordt nu besloten en dat is prettig tegen de wind. Ook doet het eten zijn werk: ik word weer warm. Natuurlijk snapt een lijf, dat hij op een goed moment warmte moet gaan produceren om weer goed te functioneren.
Vorige keren dat ik hier fietste waren rond Boekelo en Usselo de knooppuntenborden nog niet aan de nieuwe kaart aangepast. Nu is dat wel zo en kom ik via 21, 37 en 36 in Usselo. Dit  deel ven de route is helemaal nieuw. Ik kom langs de begraafplaats en door mooie lanen. Een leuk stukje. Als het weer warm weer is, nog eens doen.  Ook het laatste stuk is anders. Nu niet meer over de Usseler Enk, maar rechtdoor. Dat rare hobbelpad tussen de maisvelden is ook weg. En dan is het snel gevonden om op het goede adres in Enschede achter de Intratuin te eindigen. Weer een leuke tocht. Wie fietst hem eens na of mee?