April 2018 Plotselinge lente-zomer in Zuid-Limburg.

Woensdag 18 april.

Even na half een in de middag stap ik op station Heerlen uit de trein. De zon schijnt en de temperatuur doet zijn best om op de zomer te lijken. Ik ga beginnen aan vijf dagen door het Limburgse land en het aangrenzende België te fietsen. 

Eerst de uitgang van het station vinden. Het wordt de achteruitgang of netter de noordzijde.

Even zoeken naar de liften. Die zijn wat verstopt. Het lijkt op Zwolle als je boven bent.

Buiten gaat het beginnen. Ik wil met mijn gps en met de app van de Groene Weg naar de Middellandse Zee gaan rijden.

Hier in Heerlen bij het station begint het Vennbahn-alternatief. Dat leidt naar Aken.

Maar eerst door Heerlen. Een grote weg leidt me naar riante woonwijken. Het is in die woonstraten meteen stevig klimmen. Zo'n stadswijk is dus ook op heuvels gebouwd. Een hele tijd gaat het door woonstraten en dan weer door buitengebied. Langs een klooster en enkele kerken. 

Het speciale van deze middag is de begroeiing, die druk bezig is. 

Als ik het station verlaat, zijn de bomen en struiken nog in de knop en net aan het uitlopen. Gedurende de middag wordt het steeds groener en bloesemrijker. Een heel bijzondere ervaring. Het is zo zonnig en warm, dat de planten met een vaart groen worden. Al stijgend en dalend kom ik in Simpelveld. Het leuke is, dat ik nu eens ergens rijd, waar ik nog niet eerder ben geweest.

Pas na Bocholtz kom ik weer op bekend terrein. Het gaat Duitsland in  en aan het eind van Orsbach is er een rustpunt. Hier is een groots uitzicht over het dal met op de achtergrond de heuvels voor Cottessen. Vijlen met zijn hoge kerk is te zien, het Drielandenpunt en Aken. Daarvoor een lappendeken van allerlei akkers, boerderijen en huizen, tuinen en boomgaarden.

Na Orsbach volgt de bekende afdaling in twee stukken. Het gaat oerend hard naar beneden. En dan ben ik opeens weer op de vlakke weg. Het gaat achter camping de Gastmolen langs. Er is wel een paadje om er te komen, maar of dat met een beladen fiets wil, is nog steeds de vraag. De echte ingang is aan de weg van Vaals naar Maastricht. 

Ik ga dat niet doen. Ik volg mijn app en gps en kom in Aken. Nu vind ik het tijd voor een versnapering. Ik ga rechtsaf naar Vaals. Daar heb je een Duitse bakker met tearoom. En heel veel lekkere dingen. Ik drink er thee en een appelkruimelding: groot en lekker. Het nadeel is dat er met contant geld moet worden betaald. Dus eerst nog naar de geldautomaat naast de voordeur.

Het is heerlijk. En na deze verwennerij naar de AH om eten voor de avond. Dan terug naar Aken. Want ik had een route bedacht en die wil ik wel vinden. 

Maar dat is wat lastig. Op de kaart kun je niet zien, dat een weg een lange brede trap is. Niet te fietsen dus. Dan maar iets anders proberen. Ook dat lijkt niet goed. Ik kom weer in Vaals en dat is niet de bedoeling. Een vriendelijk heer op een vouwfiets ziet me twijfelen en vraagt wat ik wil. Ik wil naar het Drielandenpunt en dan naar Gemmenich. Hij snapt meteen wat ik bedoel en wijst me een prima route om er te komen. Als het even plat is, geeft dit zich vrij als uitzicht. Naar die toren wil ik toe. Het lijkt heel ver, maar dat valt wel mee.

Het laatste stuk gaat door het bos en is eigenlijk wat ik had bedoeld. Mijn gps neemt de route op, zodat ik het een volgende keer nog eens kan doen. Aan het eind van het bos ben ik bij de toren van het Drielandenpunt. De toren behoort tot het Belgische deel, terwijl ik uit het Duitse bos kom.

Dan gaat het via haarspeltbochten naar beneden en kom ik uiteindelijk in Gemmenich. Dat gaat via knooppunt 91 en dan naar 92 voorbij Sippenaken. Dan de Kuttingerweg op wat naar Epen leidt. Zo kom ik tegen zessen aan bij hotel In 't groene dal. Ik word verwacht en weet de weg.
Welke kamer wil je? ik mag kiezen. Ik neem de kamer, die ik nog niet heb gehad. En dat blijkt een goede keuze te zijn. Lekker ruim, rustig en volop zon en licht.
Maar buiten is het zonnig, ook als het al als het avond is. Ik heb mijn fietskleding uitgespoeld en neem het mee samen met mijn maaltijd naar de stoelen en zitjes achter het hotel. Daar hang ik de boel in de zon en de wind. Zelf zit ik op de bank en in de avondzon nuttig ik mijn diner. Het is er stil en warm en zonnig. Het is er ideaal om zo lang mogelijk te blijven zitten. Pas als mijn kleren droog zijn, ga ik weer naar mijn kamer. Daar mogen ze nog wat nadrogen.
De rest van de avond besteed ik door een biertje te drinken en te praten met de eigenaresse enkele andere gasten, en dat nog steeds buiten.

Donderdag 19 april.
De volgende dag is het eerste wat ik doe, de gordijnen openen en kijken of het echt zulk mooi weer is, als er is voorspeld. En ja hoor, het is strak blauw en zonnig. Ramen open en de frisse ochtendlucht binnen laten. Dan wassen en aankleden. Want om half negen begint het ontbijtbuffet. Het is de eerste morgen altijd weer een verrassing hoeveel gasten er zullen zijn. Aan de gedekte tafels kun je dat niet zien, want er is keuzevrijheid. Dus zijn er meer plaatsen dan mensen.
Ik installeer me aan het tafeltje voor bij het raam. Lekker in de zon, hoewel met de rug naar de zon handiger zou zijn. Dat doe ik de volgende dagen. Lekker eten, smullen van al het brood, gebakken spek, ei, kaas , jam rauwkost. Er is meer dan een mens op kan in de morgen.
Dan de volgende dag als fietser laten beginnen. Vandaag wil ik naar de Bever-winkel in Maastricht. Ortlieb heeft een nieuwe stuurtas met een ingebouwd kaartvak. Het is bestemd voor de smartphone als navigatiemiddel. De vraag is of er ook een kaart of routeboekje inpast. Volgens de fietsenmaker in Apeldoorn wel. Maar de werkelijkheid is anders. Het is een dure tas, waar echt alleen ruimte in is voor een telefoon in het kaartenvak in het deksel. Een waardeloos product voor mij. Kaarten en boekjes passen er niet in.
Dan rijd ik naar het station. Daar ga ik hetzelfde als gisteren uitproberen. Rijden met de app en de gps met de Groene Weg. Ook nu weer klopt het allemaal. Hoewel ik meende te weten hoe de route begint, is het toch even anders. Dat is best leuk. Even op pad buiten Maastricht langs de Maas, vind ik een plekje om te lunchen. Ik zit op mijn krukje aan het water. Het is echt warm, ongewoon heet voor de tijd van het jaar. Op mijn fietscomputer staat een groot deel van de dag 30 graden aan warmte. Na Oost-Maarland ga ik naar Gronsveld. Dan komen de boomgaarden tevoorschijn. Ze staan allemaal in volle bloei en dat geeft een feestelijke aanblik.

Het gaat langs het spoor. Het fietst heerlijk. Ik volg de route door Eijsden, 's Gravenvoeren waar een kruising is opgebroken. Daardoor ga ik ergens anders langs dan de bedoeling is en ik ook nog meen ergens te zijn wat niet juist blijkt te zijn. Uiteindelijk moet ik een stuk terug rijden  vanaf Warsage om via Slenaken en de Loorberg terug te rijden naar Mechelen, waar ik bij de plaatselijke super eten haal en achter het hotel eet ik weer net als gisteren. Ook de was, het bier en de conversatie horen erbij. Dan volgt weer een heerlijke nachtrust.

Vrijdag 20 april
Opnieuw zo'n mooie warme dag. Dadelijk bij het opstaan en de gordijnen open straalt het Limburgse land me al weer tegemoet. Het uitzicht is op de Gerardushoeve en de hellingen ervoor. Douchen en ontbijten. Vandaag iets minder veel dan gisteren. Ik werd er iets te vol van. En dan de dag van vandaag. Waar ga ik vandaag heen.
Er zijn nieuwe knooppunten bijgekomen vanaf Valkenburg naar Meerssen. Die wil ik vandaag gaan verkennen. Eerst naar Gulpen voor de dagelijkse inkopen. Een mens moet onderweg eten, als hij niet gaat eten in een restaurant. Dan de klim Gulpen uit. Knp 58,59,60. Dat lijkt de gewone route naar Valkenburg via Wijlre. Maar de bordjes zijn iets verplaatst, zodat het toch ergens anders langs gaat dan vorig jaar.Een stukje door het Gerendal en bij Schin op Geul gaat het ook anders. Niet meer steeds langs de grote weg. Ook in Valkenburg is het anders geworden. Nu ga je weer langs een weg, die lang niet gebruikt mocht worden door fietsers. Ergens voor een steile klim gaat een nieuw fietspad door landerijen naar Houthem.

Dan door een klaphek en over een houten vlonderbrug boven de grond door een stuk nieuwe natuur en komt uit bij Kasteel St. Gerlach in Houthem-St. Gerlach. Dus bij de kerk daar. Dan gaat het verrassend verder langs nieuwe paden tot bij Meerssen. In Meerssen ga ik naar kp 09 en denk in Rothem bij een bankje uit te komen. Maar dat is mis gedacht. Ik kom op de weg naar Valkenburg terug en er komt net een jongen op een opoefiets met een noodvaart de helling af. Hij rijdt links van de weg. Wel gevaarlijk als ik op de linkerhelft van de weg moet stoppen. Linke boel, zonder helm en zo oerend hard.
Terwijl ik er nog over nadenk, zie ik een picknicktafel. Een geschikte plek voor mijn lunch. Ik kijk slordig achterom, zie in de verte een wielrenner komen en steek over. Ik stop voor de berm en sta zo dwars over de weg. Achter me is er ruimte genoeg voor een fietser. Blijkbaar is de wielrenner er eerder dan ik dacht. Ze roept : nou zeg!. Ik roep excuses terug. Eerst zorgt iemand voor een gevaarlijke situatie en dan doe ik het zelf. Niet zo netjes.
Maar ik ga eten en het smaakt goed, zo in het zonnetje. Er stopt een fietser met dezelfde fiets als mijn echtgenote. Hij vraagt wat er zo prettig is aan mijn fiets. Hoewel hij hetzelfde merk heeft, vindt hij mijn fiets wel heel bijzonder. En dat vind ik natuurlijk ook we. Als ik zeg, dat mijn vrouw net zo'n fiets heeft als hij, neemt hij afscheid en vertrekt. Dat gebeurt me wel vaker: een manspersoon maakt een praatje en als ik over mijn vrouw begin, zijn ze opeens niet meer geïnteresseerd en gaan er vandoor.
Na het eten ga ik weer verder, kp 104, 64,65,66,71,82,83. Dat betekent eerst stevig omhoog naar Berg en weer omlaag. Vlak voor Maastricht linksaf naar Bemelen. klimmen naar St.Antoniusbank. Ook de Amstel-Gold-Race gaat hier een paar keer omhoog en omlaag. Boven gekomen naar Cadier en Keer. Dan blijft het wat golven naar Bruisterbosch. Hier langs een boerderij-camping, waar we op onze eerste fietsvakantie naar het buitenland hebben gekampeerd. Door Banholt en Terlinden naar kp85 Zo kom ik weer in Gulpen. Dan naar Wittem langs de grote weg en in naar Wahlwiller. Hier blijf ik parallel aan de hoofdweg naar Nijswiller. Er is een bankje voor een kop koffie en een koek.Ik bel restaurant Buitenlust voor een tafel voor een persoon. Ik peddel naar Mamelis en ga dan naar Lemiers. Kp93 em tot Harles. Dan kies ik eigenlijk een verkeerde weg. Ik moet klimmen naar Zevenwegen. Dan omlaag naar het restaurant. Keurig op de afgesproken tijd kom ik daar aan.
Het is bijzonder druk en het is maar goed dat ik heb gereserveerd. Ik krijg een vierpersoonstafel voor mij alleen. Niet erg slim als er veel mensen komen. Ik eet er lekker de bekende vegetarische schotel, niet dezelfde als de vorige keer, maar wel niet zo lekker en met pasta. Een sorbetijs toe. Ik ben voldaan. Ondertussen zijn er heel wat mensen weggegaan, omdat het vol is. Een Duits echtpaar, waarvan de man steeds tegen een telefoon praat, laat zich niet zo makkelijk verjagen. De vrouw vraagt of ze bij mij aan tafel kunnen zitten. Ik weiger. Dan gaan ze toch maar weg. Ik betaal en vertrek naar mijn hotel. Daar zitten we nog een hele tijd buiten. De nacht volgt en morgen is het zaterdag, weer een dag om te genieten.