Europafietsers, vrijwilligersweekend 26 september.

 

 26 september

Het is al weer voorbij.
Het vrijwilligersweekend van de Europafietsers.
Vrijdag om 13.00 uur verzamelen we, een aantal deelnemers van dit weekend, zich voor het station van Apeldoorn. Vandaar zullen we , achttien mensen, vertrekken voor een tocht over de Veluwe om uiteindelijk aan te komen in Lunteren bij hotel Hugo de Vries. Daar wacht de meerderheid van de deelnemers al op de fietsers.
Om half een ben ik bij het station. Ik wil een beetje vroeg zijn. Dan kan ik nog mijn broodjes opeten. Want ik ben vanuit Ermelo vertrokken. Via Uddel ben ik naar Apeldoorn gereden. Lekker door de bossen en dan heuvel af naar deze stad. Vorige week heb ik dezelfde rit gemaakt en weet zodoende hoe lang het zal duren.
Als ik aankom, staat de organisator van deze tocht al klaar. We begroeten elkaar en gaan eten. Want na anderhalf uur fietsen lust je wel wat. Het weer is niet geweldig. Het is grijs en niet droog. Van echt regenen kun je niet spreken, maar droog is het niet steeds. Wel is de temperatuur aangenaam. Voor het station is een groot plein, dat lager ligt dan de hoogte van de perrons. Je kunt goed zien of er nieuwe deelnemers komen aanfietsen vanaf deze plek. Het druppelt zo wat binnen. Als er een trein aankomt, zijn er ook nieuwe klanten. En allemaal doen we hetzelfde. Elkaar voorstellen en begroeten. En dan een boterham eten. De meesten kennen elkaar of een aantal van de vrijwilligers wel.
Dat maakt het makkelijker. Tegen een uur arriveert ook de voorzitter. Hij heeft de routeboekjes bij zich. En die zijn natuurlijk gemaakt in de vorm van de routeboekjes, zoals die voor verre reizen.
Even na een uur zijn we compleet. Ieder heeft zich gelaafd en gevoed met wat hij of zij aan etenswaren had meegenomen.Opeens lijkt het of het weer opklaart en dat geeft de burgerfietser moed. Maar die vreugde is van korte duur.

We gaan op weg. Eerst door de stad, het centrum, over fietspaden waar nogal veel mensen vertoeven, lopen of tegen de stroom in rijden. Gelukkig komen we al snel in rustiger fietswater. Met wat slingers en bochten komen we de stad uit. We rijden de Veluwse bossen in. Dat gaat over het Kroondomein. De weg is hard met grind. Door de nattigheid van de laatste dagen is het goed te fietsen. De herfstrust hangt in de bomen. Het is klimmen en dalen, maar dan in het klein. Soms komt er een auto, die inhaalt. Wat komt dat verkeer hier doen. Deze bossen zijn veelal van eiken en beuken voorzien. En niet van de kleine.
Al pratend, kijkend, komen we langs de Echoput en steken daar de weg Apeldoorn- Voorthuizen over. Hier eerst even rechts en een eind verder links het bos weer in. We trappen zo over zandwegen naar Hoog Soeren. Af en toe stoppen we om de kleding te veranderen. Dan regent het wat, dan is het miezer of weer droog. We komen langs het witte kerkje en een restaurant. Hoog Soeren laten we links liggen en rijden verder over de hei. De weg is golvend. Voor Veluwse begrippen heuvelig. Zo komen we bij Halte Assel. Vroeger was hier een halte voor de trein. Dan konden koninklijke passagiers uit en in stappen. Het ging vooral om Prins Hendrik en zijn jagersgezellen. Vanhier reed men dan naar het Aardhuis, een jachthuis van de prins.
Assel is nu alleen een spoorwegovergang en een restaurant. Velen houden hier nog altijd halt voor koffie met gebak of iets meer. Je kunt er van alles eten. Echt een halte voor fietsers en wandelaars. Eigenlijk is het de bedoeling dat na deze pauze, de zon gaat schijnen. Maar dat gebeurt nog niet. Dan toch maar verder. Over het spoor, de klinkerweg omhoog richting Hoog Buurlo. Na de natuurbegraafplaats, die de meesten niet zullen hebben gezien, gaan we over de A1 en daarna rechtsaf naar Radio Kootwijk. We komen bij de Kathedraal. Een groot betonnen gebouw midden op de hei. Vroeger gebruikt als radiostation voor Verweggistan. Eigenlijk past het wel een beetje bij ons als reizigers.
We rijden langs deze kolos en vervolgen de rit. De volgende plaats is Kootwijk. Van hier gaat het naar het westen. De grote bossen hebben plaats gemaakt voor dennenbossen en heide. Via fiets- en zandwegen komen we waar je niet verder kunt. Alle wegen lopen tot het oefenterrein bij Harskamp. Daar steken we een grotere weg over en vervolgen over  kleine wegen langs boerderijen en landerijen.
Onderweg lijkt het dat iemand een fietslamp heeft verloren. De vinder mag het gaan verkopen, want het is niet van de deelnemers. Het weer blijft bewolkt, maar echt nat worden we niet meer. Ergens stoppen we met naar het zuiden te fietsen. Het wordt richting Wekerom en dan al slingerend door bos en hei en boerenland komen we aan bij het thuis voor een weekend. Hotel Hugo de Vries in Lunteren. Het hotel ligt aan de zuidkant van het dorp. Het is een mooi landhuis. Als je ervoor staat, zie je niet dat het een groot aantal hotelkamers heeft.
De hele fietsclub rijdt achter om het gebouw en de aanbouwen heen. Daar blijken alle kamers te zijn. En de rit eindigt bij een schuur, waar we alle fietsen in kwijt kunnen. Gelukkig zijn onze stalen- en aluminium rossen zeer mak. Ze passen er allemaal in. En het hotel is groot genoeg voor ons en nog veel meer gasten.

Ieder gaat inchecken. Mijn vrouw is al gearriveerd en heeft al een kamer geregeld. We knappen ons wat op en dan is er een borrel voordat we gaan dineren. Het is best een gezellig samenzijn.
Het diner is heerlijk. Wat wel opvalt, is het enorme lawaai dat deze zaal vol mensen teweeg brengt.
Fietsers zijn goede eters en er gaat heel wat naar binnen. De bediening mag geregeld de schalen opnieuw vullen.
Als het diner is afgelopen en ieder verzadigd dient te zijn, gaan we naar boven. In een bovenzaal volgen twee presentaties over fietsvakanties en de daarbij horende verkenning van nieuwe routes. Ondertussen is er koffie. Dan worden we nog uitgenodigd voor een borrel en wie alvast wil gaan slapen, kan zijn kamer gaan zoeken. En dat gaan wij doen. We zijn bekaf en helemaal voldaan van deze dag. De hotelkamers zijn allemaal op de begane grond. Dat maakt dat er veel gangen zijn en het gebouw een beetje doet denken aan een doolhof. Maar met de juiste looproute kunnen we onze kamer makkelijk terugvinden.

27 september

De volgende dag begint tamelijk vroeg. De leiding heeft bepaald, dat we vandaag om negen uur gaan vertrekken. Dat betekent, dat we om acht uur aan het ontbijt zullen zitten. Tenminste vanaf acht uur.
Zo is er geen tijd voor uitslapen. Daar komen we ook niet voor. We zijn op tijd naar bed gegaan en worden ook mooi op tijd weer wakker. Ik heb heerlijk geslapen en best in staat er een lange dag van te maken.
Het zonnetje kun je al zien. Na de gebruikelijke ochtendplichten vervoegen we ons in de ontbijtzaal. Er is van alles aan brood en beleg te pakken. En natuurlijk kunnen we een lunchpakket samenstellen. Het valt op dat de bediening steeds nieuw brood moet aandragen. Deze gasten eten niet een beetje. Fietsers hebben heel wat brandstof nodig.
Na de laatste instructies gaat ieder zich klaarmaken voor vertrek. En dan al die fietsen weer uit de schuur.
Goed dat we rustige volwassenen zijn. Met kinderen zou het een heel spektakel zijn geworden.
Deze associatie komt bij mij op, omdat dit weekend me een beetje doet denken aan een schoolkamp met groep 8.
We vertrekken in drie groepen. De zon schijnt en voor de vroege morgen is de temperatuur al heerlijk. De start is in zuidelijke richting. Snel verlaten we de weg en gaan over fietspaden. Zo kronkelen we door het land met boerderijen, maisvelden, ruigte . Sloten en beekjes completeren het landschap. En de mist neemt soms bezit van de wereld, maar even later prikt de zon toch weer erdoor heen. Langzamerhand neemt de mist af en wordt het steeds zonniger. We rijden een heel eind langs de Grift. Een beek naar de Rijn. Bij de Grebbeberg komen we weer in de drukke wereld. We steken de weg over en gaan naar de Blauwe Kamer.  In het bezoekerscentrum krijgen we koffie en een diapresentatie. Daarna gaan we in twee groepen een wandeling maken door het natuurgebied. Er zijn veel vogels en er lopen koeien. Je waant je in een andere wereld, ruw, ongerept en soms ontoegankelijk. We wandelen langs de Rijn terug naar het bezoekerscentrum. Eigenlijk is het al tijd voor de lunch, maar daarvoor moeten we nog een eind fietsen. We gaan langs de Rijn naar Wageningen. Onder de stad door langs de rivier. En dan de stuwwal op de Veluwe weer op. Zo komen we bij het bezoekerscentrum de Berken. Een goede picknichplek waar we bij de tafels of in het gras ons meegenomen voedsel nuttigen. We krijgen er twee keer koffie of thee bij. Het is ondertussen warm en zonnig geworden.
Na een behoorlijke lange rustpauze waarin we ruim tijd hadden om onze lunch naar binnen te werken, gaan we weer verder. we verlaten deze rustplek in de Veluwse bossen om het volgende oponthoud te bereiken. Door bos en over de hei pedaleren we naar Ede. Daar gaan we naar de voormalige kazerne. Tenminste, een onderdeel daarvan. Het is een bierbrouwerij van iemand, die zijn hobby heeft laten groeien tot een inkomstenbron. Hier wordt in de keuken van de  voormalige kazerne bier gebrouwen. We krijgen een rondleiding met proeverij tot besluit. Het is lekker bier van verschillende sterkte. Na rondleiding krijgen we allemaal een glas bier naar wens. Heerlijk op het terras of elders ervan genieten.
Maar ook aan dit goed toeven komt een eind. We vervolgen de weg en komen uiteindelijk weer in Lunteren aan.
In hotel wacht ons een borreluurtje gevolgd door een uitgebreid diner. Tijdens de maaltijd wordt de Europafietser van het jaar bekend gemaakt en gehuldigd. Ook daar moet op gedronken worden en we drinken er nog een.
Na het diner volgen er twee lezingen en voor wie dat wil is er nog een nazit.

Hoe dat verder ging , weet ik niet. Wij gingen slapen.
De volgende morgen mag alles iets later dan op de zaterdag. We kunnen rustig opstaan en opnieuw van het ontbijt genieten. Het valt op, dat er niet gerekend is op grote eters. Er wordt aan de lopende band nieuw brood en andere zaken aangeleverd. Fietsers eten heel wat meer, dan stilzittende vergadergasten.
En dan komt er een eind aan dit vrijwilligersweekend. Een deel van de deelnemers gaat nog eens op de fiets voor een bezoek aan het Kroller-Muller Museum en voor wie dat wil wordt er teruggereden naar het station van Apeldoorn. Wie dat niet wil, kan nu naar huis afreizen. Wij maken nog een ommetje op de fiets. Daarna ga mijn vrouw met de auto naar huis, zoals ze gekomen is. Ik ga op de fiets terug. Het is nog steeds prachtig weer en heerlijk om te fietsen. De terugreis is veel korter dan ik dacht. Nog geen 40 km.
Zo komt er een eind aan een heerlijk weekend met mensen van dezelfde hobby. Een geslaagd vrijwilligersweekend, waarvoor de organisatoren alle dank verdienen.