3 april       Veluwerand.

Een knooppuntentocht van de ANWB:
Omdat ik bij kp 78 woon, ben ik daar begonnen en niet bij het officiële startpunt.

78,39,80,30,35,36,37,38,32,09,10,11,50,77,95,78

Het is Goede Vrijdag en het is een beetje zonnig. De harde wind van de afgelopen dagen is verdwenen. Een goed moment om me aan een opdracht te wijden, waar ik me voor heb aangemeld. Ik ga voor de ANWB een fietsroute rijden en controleren of het allemaal nog klopt. Bij het lezen van de informatie heb ik al enkele vraagtekens gezet. Nu eens zien of de rest wel klopt.
Omdat ik in de buurt van kp 78 woon, begin ik daar. Dat knooppunt is bij de rotonde in de Drieërweg. Ik steek de rotonde recht over en ga een onverhard pad in. Even later naar rechts. Daar links is een midgetgolfbaan en een eetgelegenheid. Rechts is de Russulalaan. Die komt weer uit op de Ericalaan. Je kunt ook gewoon de Drieërweg verder fietsen. Dan hoef je niet over het onverharde pad. Als het nat weer is geweest, is dat wel zo handig. Enkele dagen geleden ben ik ook al begonnen aan deze route. En toen was het er een enorme blubber. Door de storm kon ik toen niet verder komen dan de Vanenburger Allee. Ik waaide zo ongeveer van mijn fiets.
Nu is het heerlijk fietsweer. Ik rijd de Ericalaan verder en ga bij kp 39 het bos in. Dit is de Oude Arnhemse Karweg, een heel oude weg. Het was vroeger de verbinding tussen Harderwijk en Arnhem.
Ook nu nog kun je deze weg nemen om in Arnhem te geraken. Op de fiets op per paard of lopend. Meestal is het een fietspad of onverharde weg. Hier en daar is het een deel van een verharde weg door een dorp. Pas vanaf Harskamp is het een goede verbinding  met een fietspad.
Vandaag ga ik niet zover. In het Ermelose deel van de Karweg is het een mooi betonfietspad.

Op de grens met Putten stopt dat en wordt het een zandweg, die vandaag nog redelijk te berijden is. Wel behoorlijk hobbelig, maar na een droge periode is het ook nog een mul, zanderig geploeter. Langs boerderij Nieuw Groevenbeek kom ik een eind verder op de Laak. Als er een Nieuw Groevenbeek is, zal er ook een Oud Groevenbeek zijn. Dat ligt aan de andere kant van de weg Ermelo - Putten. Het is een landhuis, waarvan je de kamers als vakantieappartement kunt huren.
Ik ga verder langs de Laak. Hier kom ik langs meestal houten buitenhuizen. Het zijn tamelijk oude huizen en het geeft me steeds weer het gevoel in de jaren 20 van de vorige eeuw  verzeild te zijn geraakt.
De Laak leidt me langs de tennisbaan, rechts aanhouden, en dan ben ik uit het bos. Hier steek ik de Putterweg over. Ik zie er De Muur, een Chinees Restaurant waar je heerlijk kunt eten. Echt een aanrader.
Maar niet op dit moment. Ik ga naar links en bij de verkeerslichten naar rechts. Dit is de Zuiderveldweg. Een klinkerweg die lekker dendert. Even verder is Bosbad Putten. Een geliefd zwembad. Ook vandaag.
De parkeerplaats is bijna helemaal vol. Hoewel ik er vroeger wel eens ben geweest, trekt het me niet. Gelukkig maar, want mijn fiets wil verder. Met een paar bochten links en rechts kom ik op de Beekweg. Zo genoemd naar de beek die erlangs stroomt. Nu wel even opletten, want ik moet naar kp 35 en dan moet je opeens schuin rechts het bos in. Langs een boerderij. Het is een onverhard pad tussen bospercelen en weilanden door. Vroeger liep hier ook een kerkenpad. Een deel van de route is nu het fietspad. Soms is het pad smal, dan weer drassig of stevig. Uiteindelijk kom ik weer op de verharde weg bij een spoorwegovergang. Het valt me op hoe heerlijk stil het hier is. Alleen de vogels zijn te horen. Verder heerst er een sfeer van rust en stilte. Waarschijnlijk is de windrichting zo, dat de geluiden van de snelweg hier niet te horen zijn. Ik steek het spoor over en dan is de weg weer onverhard. Maar nu is er een goed verhard fietspad naast. Na een tijdje kom ik op een gewoon verharde weg, De Volenbekerweg. Hier staat meteen een bord van een B&B, het betere boerenbed van de familie Roozendaal. Je kunt er blijkbaar overnachten. Een eindje verder hangt een groot spandoek langs het hek van een weiland bij een boerderij: Boerderijpret. Dit is een speelparadijs voor kinderen, zowel binnen als buiten. Maar de toevallige voorbijganger wordt ook niet vergeten. Op het spandoek staat, dat het terras open is en de koffie klaar. Laat ik even gaan kijken. Achter op het terrein wijst een bord de weg naar het terras. Er is ook een minicamping, kamperen bij de boer.
De koffie laat ik voor wat het is. Het terras is er en er zitten ook mensen. Dus is het open. Het spandoek vertelt precies wat het is.
Weer verder. Aan het eind van de Volenbekerweg ga ik links. Hier is een fietspad en na de bocht ben ik op de al eerder genoemde Vanenburger Allee, genoemd naar De Vanenburg. Voor een goede prijs kun je er dineren en overnachten.
Het park er om heen is niet te bezoeken als je geen gast bent. Alleen als het "open tuinen dag " is kun je er rondwandelen.
Ik ga weer verder en steek een beetje onhandig schuin de weg bij kp 36 over naar de Kuiterweg. Aan het eind daarvan gaat de route naar rechts. Dan ben ik op een speciaal soort weg. Het is een fietsweg in het buitengebied, waar auto's gast zijn. Vroeger was het een drukke sluiproute om in Putten te komen. Op een slimme manier is hier een einde aan gemaakt. Met geld van de Europese Unie is de weg gemaakt zoals die nu is. Een bord en een bank vertellen erover.
De reis gaat verder en uiteindelijk kom ik bij Nulde. Eerst onder de snelweg door. Links zijn zonneweiden en strandjes. Recht voor mij is Postiljon Motel Nulde. Hier kun je slapen en natuurlijk in het restaurant iets nuttigen. De rijrichting is rechts. Even verderop is een camping die uitnodigt met een Grandcafé om daar te pauzeren. Dat doe ik niet, want ik ben geen toerist, die lang onderweg is. Ik trap met een flinke vaart de route onder mijn fietsbanden weg.
Het deel dat nu komt, is niet het mooiste. Aan de ene kant van de weg is de snelweg met het altijd door razende verkeer. Eerst is dat storend. Later went het. Aan de andere kant zijn de weiden en stranden van de randmeren. Hier is ook een Pitch en Putt baan. Even verderop lijkt er een verzameling rioolbuizen en andere zaken te zijn. Het is een Paintballbaan. Beide instellingen hebben een restaurant. Ook vind je langs de weg toiletgebouwen. Ze zijn voor de mensen die de stranden bezoeken, maar als je nodig moet, kun je er best gebruik van maken. Nog weer verder is Strand Horst. Eerst echte zandstranden, later komt de opgang naar de snelweg en de brug erover naar Ermelo.
Hier bij Strand Horst is ook het fietsveer naar Zeewolde. Je kunt hier oversteken naar de polder en dan je rondrit op een andere manier rond rijden. Ik doe dat wel eens. Het is steeds weer leuk om ook aan de andere kant van het water te fietsen en naar het oude land te kijken.
Hier bij Strand Horst is een afgesloten haven. En enkele restaurants. Er is altijd wel iets open voor een hapje en een drankje. Dan weer verder richting Harderwijk. Er zijn weinig mensen op pad. Wel zijn er op dit deel van de route surfstranden. Er staan enkele campers en men is druk bezig om op het water drijvend te blijven en vooruit te komen. Na een tijdje stopt de weg, want de surfstrandjes zijn op. Het is nu weer een fietspad. In de verte zie ik  een grote brug over de snelweg. Het is een nieuwe fietsbrug om bij kp 09 in een nieuwe wijk van Harderwijk te kunnen komen, Drielanden genaamd.
Hier zie ik rechts een nieuw aangelegd stukje natuur en tegelijk is het een speelgebied. Nu onder de brug door en dan naar links. Je komt uit bij de opgang van de brug. Dat is kp 09. Nu gaat de route langs de bebouwing en het met riet omzoomde water naar het centrum van de stad. Als je de zeekant opkijkt, begrijp je dat dit het Wolderwijd heet. Bij Horst kun je de overkant gemakkelijk zijn. Nu is het pas aan de verre horizon.
Ik kom bij de ijsbaan de stad binnen. Nee, ik rijd nog langs een soort muur, dijk, die vroeger het zeewater een beetje buiten de deur moest houden. Verderop is een hogere stadsmuur. En dan kom je opeens op de Strandboulevard met zijn vertier aan terrassen, restaurants en allerlei eetgelegenheden. In de verte zie je het Dolfinarium. Maar zover kom ik niet. Opeens zie ik het bordje 10 dat me door de stadsmuur voert een smalle straat in. Hier zijn allerlei leuke winkels. Steeds maar rechtdoor en dan later naar kp 11 en richting 50.
Zo rijd ik de stad weer uit via de Deventerweg. Eerst over de A28 en dan met een vaart de hoge fietsbrug op om over een andere weg te komen. Het is een echte helling met bochten. Vaak zie je mensen afstappen en lopend omhoog gaan. Als ik bovenaan ben, zoef ik met een rotvaart naar beneden. Wel goed uitkijken, want van links kan ook een wielrijder komen. Dan langs het Van de Valk hotel. Hier fietst een dame voor me. Ze wordt bijna omver gereden door een automobilist die van de parkeerplaats de weg op wil rijden en het fietspad als niet bestaand passeert. Wel echt lomp. De vrouw en ik maken allebei een opmerking naar de auto. Maar de chauffeur heeft er niets van gemerkt.
Een eind verder gaat de route naar kp 50. Dat betekent door een klaphek. Zo'n klaphek is bedoeld om de wilde zwijnen binnen het bosgebied te houden. Ze moeten  niet op de weg en tussen het verkeer komen. Het is dus belangrijk, dat je na het passeren het hek weer sluit. Direct is hier ook een parkeerplaats. Want in dit stukje bos is een Cooperbaan, een trimparcours met allerlei aanwijzingen om te trainen. Er wordt bijna altijd gebruik van gemaakt. Ook nu zijn er weer heel wat mensen bezig. Zo kom ik bij kp 50. Ik ben het er niet mee eens, dat de  route naar 77 gaat. Een mooi stukje sla je dan over. Ik zou van 50 naar 51 en dan naar 85 gaan Je hebt geregeld kans, dat je reeën ziet. Ook ga je hier langs de Hierdense Beek.( ik zeg altijd Staverdense Beek)
Bij 85 is  links een waterval en een brug. Het boerderijtje van de vroegere watermolen staat er nog. Maar zo gaat de route niet.
Van  kp 50 ga ik weer naar de weg, die ik na het van der Valk hotel heb verlaten. Je rijdt om het trimparcours heen. De weg oversteken is een gevaarlijke onderneming. En aan de overkant, de Koesteeg, is weer een klaphek vanwege het wild. Er zijn mensen die dat hek steeds open zetten of zelfs slopen. Niet doen dus. Hier rijd je weer verder richting Ermelo. Je steekt bij 77 de Leuvenumseweg over en komt bij 95. Dat is een nieuw knooppunt, afgelopen jaar toegevoegd. Op zaterdagmiddag hoor je hier vaak schietgeluiden in het bos. Dat zijn geen jagers, maar kleiduivenschieters, de schietvereniging oefent zich in het raak schieten van stenen schoteltjes, die ze de lucht in schieten, de kleiduiven. Voor de route rijd ik nog even weer naar kp 78. Zo is de route rond en fiets ik voldaan terug naar mijn huis.
Een leuke tocht, die je met de wind de goede kant uit in deze volgorde kunt rijden. Is de wind andersom, dus meer uit noordwestelijke richting, dan zou ik het andersom doen. Je hebt dan de wind in de rug als je langs het randmeer gaat. Veel plezier met deze tocht.